Yıl 1950 ‘ lerde Amerika ‘da ucuz, dayanıklı ve bir o kadar da uzun ömürlü olan plastik kartlar üretilmeye başladı. Plastik ödeme kartı ilk olarak da Diners Club ‘da sunulmuştur. Bu karta sahip olanlar para yerine ismiyle ödeme işlemleri yapmasını sağlıyor. Bu kartlar hırsızlara karşı güvenceli olması, seyahat ve kolay taşınabilirlik avantajları sayesinde dünyada yaygınlaştı .
Kartın üzerinde kartın sahibi ve kart numarası gibi kişisel bilgiler barındırır. Taklide karşı korunması için kartın üzerindeki kabartmanın baskı incelikleri ile sağlanıyordu. Kart kullanımının artmasıyla güvenlik bakımından yetersiz kalıyordu. Önlem olarak kartın arkasına, makine tarafından okunabilecek formda ek bilgiler taşıyan manyetik şerit ekleniyor. Bu da yeni kimlik doğrulama yöntemi olarak ortaya çıkıyor.
Bu elektronik gelişmeler içerisinde verinin depolanması , birkaç milimetre tümleşik devrelerin yapılabilmesinden dolayı akıllı kartlar ortaya atılmış oldu. Hatta bu gelişmelerden sonra telefonların GSM ağlarında da bu teknolojinin kullanılmasında etken oluyor.
Bu kartların işlem kapasitesi ve kriptografik algoritmalar kullanabilmesini sağladı. EuroPay, MasterCard ve Visa ‘nın ortak çalışmasıyla EMV mühendislik teknik standartları belirlendi.
ISO ‘nun bu konuda getirdiği biçimsel ve iletişimsel startlarından dolayı kart ve kart okuyucu bir arada kullanabiliyor ve kolay bir şekilde bir çok parametrelere göre sınıflandırılabiliyor. Temel kart biçim ve boyutu ISO 7810 standartlında tanımlanan ID-1 ‘dir. Tüm çipli kredi kartların ortak boyuta göre uyumlu hale getirilmiştir.
Elektrik akımı yoluyla yapılan ve sekiz adet temas noktasına sahip olmasına rağmen şu anda kullanılmayan bağlantılar oldukları için bazı kartlarda altı tane temas noktasına sahip çipli akıllı kartlar ile veri iletişimi sağlanır.
Bağlantı noktaları şunlardır:
1- VCC (Beslenme voltajı)
2- RST (Reset girişi)
3- CLK (saat sinyali)
4- AUX1 (Ayrılmış nokta 1)
5- GND (Toprak)
6- VPP (Programlama voltajı)
7- I/O (Seri iletişim için giriş / çıkış noktası)
8- AUX2 (Ayrılmış nokta 2)
VCC ilk olarak 5 volt olarak belirlenmiştir. Mobil aygıtların güç kullanımı azaltma ihtiyaçlarına baz alınarak 5, 3 ve 1.8 volt olmak üzere üç ayrı sınıf oluşturulmuştur. Kart okuyucu doğru voltajı seçmek için bu üç voltajı denemeye çalışır. Karta yolladığı voltajdan gelen yanıta göre kartın voltajı seçilir.
Kartın mikroişlemcisinin zarar görülmemesi için belirli standartlara göre gelecekteki durumlara uyumluluk açısından desteklenen voltajdan beslenme yapılır.
Bunun dışında kart okuyucu ile hiçbir elektriksel bir temas bulunmadan elektromanyetik ve radyo dalgaları ile iletişim kurulabilir. Bu durumda statik elektrik voltaja gerek duyulmadan kullanılması ve insanların hızlı bir şekilde ödeme işlemlerini tamamlayabilmesi gibi avantajları bulunur.
Akıllı kartların iç yapısında 3 farklı grupta sınıflandırılır. Bunlardan biri Bellek kartları, Mikroişlemcili ve Java kartlarıdır.
Bellek kartlar, çok ucuz maliyete sahip oldukları için telefon sim kartları ve sigorta kartlarında yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Kartın iç yapısında EEPROM ‘dan oluşan bir basit bir adresleme güvenlik devre deposu kullanılır.
Mikroişlemci kartlar, bellek kartlarında bulunan EEPROM ve bir tane mikroişlemci, işletim sistemini saklayan bir ROM ve ufak boyutta da RAM çipleri bulunur. ROM bulunmasının sebebi , kart üzerindeki depolama alanını bir dosya sistemi yapısı şekilde yönetebilmesi ve kartın rastgele sayı üretebilmesi , sayısal imza atma gibi özel donanım işlevlerini okuyuculara sunmasıdır.
Java kartlar, genellikle Java sanal makinesi çalıştırmak için özelleştirilmiş mikroişlemciler taşıyan , standart kartlara göre daha esnek uygulamalar geliştirilebilmesini sağlamaktadır. İşletim sistemi özellikleri yüzünden daha karmaşık ve pahalı kartlar olarak da bilinir.
